Teleurgesteld, dat was hij, gisteravond. Mijn oudste zoon kreeg van mij de uitslag van zijn IEPtoets te horen. Herhaaldelijk had hij aangegeven: ‘Als ik maar hoog scoor!’. Maar hij scoorde laag. Teleurgesteld en vooral heel verdrietig zat hij op zijn stoel, naast mij. ‘Nu denkt iedereen dat ik dom ben!’.
Ook al mag hij naar het VWO, het was best een opsteker voor hem geweest om deze ene toets nou eens met een goede score af te ronden. Want hij is slim genoeg, maar tijdens toetsen komt het er maar niet uit. Faalangst, onzekerheid, maar ook niet weten hoe hij moet leren….
‘Nee, niemand denkt dat je dom bent. Je was ziek, je moest de toets alleen inhalen, we zijn net verhuisd.’ Maar daarmee is zijn verdriet niet weg.
En ik? Ik pinkte later ook een traantje weg. Niet vanwege de lagere score, maar vanwege het feit dat die ene opsteker er niet is gekomen. En mijn zoon zo teleurgesteld is.
